Frieze Art Fair Morgen begint in Londen de Frieze. Galerie Annet Gelink is present, zoals op bijna alle grote beurzen. Door onze redacteur Arjen Ribbens | pagina 8 - 9 Amsterdam. Net als andere jaren logeert Annet Gelink dezer dagen in haar vaste hotel bij Regent’s Park in Londen. Om fit te blijven holt de galeriehouder ’s ochtends een rondje door het park en daarna loopt ze naar haar stand op de Frieze Art Fair, de beurs voor moderne en hedendaagse kunst die vandaag is begonnen met een besloten dag voor genodigden. Geen galeriehouder uit Nederland neemt aan zoveel internationale beurzen deel als de Annet Gelink Gallery uit Amsterdam. Art Basel, Art Basel Miami, Arco in Madrid, Loop in Barcelona, de Frieze-beurzen in Londen en in New York, Gelink is er vaste klant. Later deze maand is ze present op Arte de Bogotá in Colombia, om de markt te verkennen: „Er zijn veel grote verzamelaars in Zuid-Amerika.” Haar galerie kan niet zonder internationale beurzen, stelt Gelink. „Mijn hele bestaan ontleen ik aan die fairs.” Samen met drie medewerkers vertegenwoordigt ze een stal met vooral buitenlandse kunstenaars. „De markt in Nederland is voor ons te klein. En onze kunstenaars eisen ook dat wij ons gezicht regelmatig in het buitenland laten zien, anders gaan ze weg.” Toelating tot de grote beurzen is voor weinigen weggelegd. Neem Art Basel, de belangrijkste van alle belangrijke beurzen. Uit honderden aanmeldingen selecteren de Zwitserse organisatoren jaarlijks een handvol galeries voor het hoofdprogramma. Als enige Nederlandse galerie staat Gelink daar al jaren, tussen kunstgiganten als Gagosian, David Zwirner, Hauser & Wirth en White Cube. Geen idee hoe de selectie werkt, zegt Gelink. „Het kan zijn dat ze je opeens niet meer belangrijk vinden en dan word je eraf gegooid.” De afgelopen zeven jaar onderscheidde Gelink zich op beurzen met opvallende stands. Op basis van de kunst die ze meeneemt, ontwerpt de Kroatische architect Miroslav Rajic steeds een nieuwe stand, die Gelink in Amsterdam laat timmeren. „Pas als kunst goed tot haar recht komt, kun je verkopen.” Op beurzen staan is een langetermijninvestering, zegt ze. De onkosten van zes dagen Art Basel bedragen zo’n 60.000 euro. „Om uit de kosten te komen moeten we anderhalve ton omzetten.” Voor een kleine galerie als de hare zijn dat enorme bedragen. „Maar voor multinationals als Gagosian en Zwirner vallen die kosten in het niet bij hetgeen ze aanbieden. Dat gaat vaak om kunstwerken die meer dan een miljoen kosten.” De galeries van het grote geld maken samen met de veilinghuizen steeds meer de dienst uit in de kunstwereld, zegt Gelink. „Voor galeries met meer experimentele kunst, zoals wij, wordt het steeds lastiger. Art Basel Miami is onder invloed van de commerciële galeries verworden tot een soort shopping mall. Dat maakt verzamelaars die in de ontwikkeling van kunst zijn geïnteresseerd beursmoe. Wij zijn daarom met Miami gestopt. Een rol als het geweten van de beurs levert ons niet genoeg op.” Nederlandse galeries die kunst uit Nederland op gezaghebbende internationale kunstbeurzen presenteren, kunnen wel subsidie aanvragen bij het Mondriaan Fonds. Tot twee jaar geleden ging dat soms om forse bedragen. Het maximumbedrag is nu 3.500 euro per beurs. Gelink: „Een aangename druppel op een gloeiende plaat. Het is net genoeg om het diner van te betalen dat ik voor een beurs altijd voor een aantal verzamelaars organiseer.” Frieze is volgens Gelink „de meest sympathieke van de grote beurzen.” Matthew Slotover en Amanda Sharp, de makers van het Britse kunsttijdschrift Frieze, organiseren de beurs. Hun streven is een goede afspiegeling van de hedendaagse kunst te tonen. Hun beurs in Regent’s Park lokt jaarlijks 60.000 bezoekers. Als standhouder word je de eerste dagen door die enorme bezoekersstroom geleefd, zegt Gelink. En als de grootste drukte is geluwd, heb je het druk met het mailen van informatie aan belangstellenden. Wanneer Frieze voor haar geslaagd is? Gelin, lachend: „Als we ons target hebben gehaald – het gaat toch om verkopen. En als de Tate weer een aankoop bij ons doet.” Dit artikel werd gepubliceerd in NRC Handelsblad op Woensdag 16 oktober 2013, pagina 8 - 9
October 17, 2013